Δεν ήταν απλώς ένα μουσικό μπαλκόνι που βρέθηκε στο κέντρο της Αθήνας, αλλά μια μεγάλη μουσική γιορτή. Κάθε τραγούδι και μια ανάμνηση, κάθε χειροκρότημα και μια επιβεβαίωση ότι εδώ συμβαίνει κάτι όμορφο. Τα φώτα της πόλης έμοιαζαν με σκηνικά, οι βουκαμβίλιες κουνιόντουσαν απαλά και ο ήχος ταξίδευε σε κάθε γωνιά της πλατείας Δεξαμενής.
Ήταν μια βραδιά από αυτές που θα θυμάσαι για καιρό. Που δεν κρατάς μόνο στα stories αλλά και μέσα σου. Μία πλατεία που έγινε μια μεγάλη παρέα, σήκωσε ψηλά τα ποτήρια της και τραγουδούσε σαν να γνωρίζονταν από παλιά. Όσοι ήμασταν εκεί, ξέρουμε πως κάτι κράτησε λίγο παραπάνω απ’ όσο φάνηκε. Το «μπαλκόνι του Papazó» έκανε κάτι που λίγα πράγματα καταφέρνουν σε αυτή την πόλη: μας ένωσε σε μια μεγάλη γιορτή, τόσο εύκολα, τόσο απλά.
Το μπαλκόνι του Papazó ξεκίνησε σαν μια ιδέα στα social και πριν μερικούς μήνες έγινε ένα μεγάλο μουσικό ραντεβού, με φόντο τη βραδινή Αθήνα. Ήταν η τελευταία Πέμπτη της άνοιξης και το κέντρο της πόλης έμοιαζε με νησί. Ο κόσμος δεν περνούσε απλώς, σταματούσε. Έμενε. Και τραγουδούσε.
Και όταν η σκηνή άδειασε, κανείς δεν έφυγε βιαστικά. Κι αυτό ακριβώς κρατήσαμε απ’ τη βραδιά: το «μαζί». Η Αθήνα – αυτή η συχνά κουρασμένη και μερικές φορές γκρινιάρα πόλη – για λίγες ώρες ξαναθυμήθηκε τον αυθορμητισμό της.
