Στις 25 Αυγούστου 1975, κάτι άλλαξε στο τοπίο του ροκ: το τρίτο άλμπουμ του Μπρους Σπρίνγκστιν, “Born to Run” τον έκανε σούπερ σταρ, φτάνοντας στο #3 στο Billboard 200. O ρόκερ έγινε εξώφυλλο στο Time και στο Νewsweek και τα μουσικά περιοδικά καλωσόριζαν εκείνον που σε λίγο καιρό θα ονομαζόταν “The Boss”.
Είχαν προηγηθεί δύο άλμπουμ, το “Greetings from Asbury Park, N.J.” και “The Wild, the Innocent & the E Street Shuffle” – αμφότερα το 1973. Αν και ο τροβαδούρος από την ακτή του Νιού Τζέρζυ είχε ήδη φέρει έναν καινούργιο ήχο αμερικανικού δρόμου με επιρροές από την τζαζ, τη σόουλ και το R&B, το “Born to Run” θεωρήθηκε ρήξη με το περιθώριο και πέρασμα του Μπρους Σπρίνγκστιν στο mainstream. Η παραγωγή του άλμπουμ ήταν φιλόδοξη —τύπου Wall of Sound, εμπνευσμένη από τον Phil Spector— και πολλά από τα κομμάτια είχαν χρειαστεί έξι μήνες για να ηχογραφηθούν και να τελειοποιηθούν.
Από το “Born to Run” ξεχώρισε το ομώνυμο κομμάτι, το “Thunder Road”, το “Jungleland” (ένα έπος σχεδόν 10 λεπτών με το θρυλικό σόλο σαξόφωνο του Clarence Clemons), το “Backstreets”, το “Tenth Avenue Freeze-Out” και το “She’s the One”. Το αποτέλεσμα της επιτυχίας ήταν να συμπαρασύρει και τα δύο πρώτα άλμπουμ, τα οποία, αν και ρηξικέλευθα, μέχρι τα μέσα του 1974 είχαν πουλήσει λιγότερα από 40.000 αντίτυπα το καθένα.
Αλλά, στα λάιβ του 1974, όπως σ’ εκείνο της 9ης Μαΐου 1974 στο Κέιμπριτζ της Μασαχουσέτης, φαινόταν ήδη αυτό που είπε ο μουσικοκριτικός Jon Landau: “I saw rock and roll future and its name is Bruce Springsteen.'” Ο Σπρίνγκστιν είχε αρχίσει να παρουσιάζει σ’ αυτά τα λάιβ τις πρώτες εκτελέσεις τραγουδιών του “Born to Run”, όπως τo “Thunder Road” (αρχικά με τον τίτλο “Wings for Wheels”) και το “Jungleland”.
Ο Σπρινγκστιν ξεκίνησε την περιοδεία “Born to Run” τον Ιούλιο του 1975, προτού κυκλοφορήσει το άλμπουμ. Τα λάιβ κορυφώθηκαν στις 13-15 Αυγούστου στο κλαμπ Bottom Line στη Νέα Υόρκη: εκείνη τη χρονιά, έκανε σχεδόν 70 συναυλίες σε μικρά και μεσαία venues. Οι κριτικοί άρχισαν να τον συγκρίνουν με τον Van Morrison, τον James Brown, τον Dylan και τον Elvis.
Στο παρασκήνιο, ο Springsteen τσακώθηκε με τον μάνατζερ Mike Appel που ως τότε είχε τον δημιουργικό έλεγχο: αυτή η αλλαγή οδήγησε σε νομική διαμάχη με τον Appel, η οποία καθυστέρησε την ηχογράφηση του επόμενου άλμπουμ “Darkness on the Edge of Town”.
